Beuningen

Het zal in 1980 zijn geweest tijdens een overlegvergadering tussen de OR en de directie van het Radboudziekenhuis Nijmegen. Dhr van Lanschot, destijds de directeur, kwam met een verzoek van enkele dames van ik meen Pro Mundi Vita. Het was in ieder geval een groepje dames vanuit de Rooms Katholieke Kerk. Zij wilden als vrijwilliger komen werken in het Radboudziekenhuis, als gastvrouw. Ik had het genoegen om namens onze fractie (VIB) het woord te mogen voeren over dit onderwerp.

Was het echt alleen maar een mededeling van de directeur ? Ik begon vragen te stellen of dit geen werkzaamheden waren die elders in het land betaald werden. Wij waren bang dat mocht er een schaap over de dam zijn er meer zouden volgen en dan valt er te denken aan onbetaalde vrijwilligers voor bijv. de receptie, arbeidstherapie, enz.

Dus de directie werd met huiswerk teruggestuurd en kwam de volgende vergadering terug met het antwoord: we hebben het uitgezocht en de gastvrouwen werden nergens betaald. Dus wij als fractie rond de tafel. Oké, we gingen akkoord, maar dan moest het vrijwilligerswerk geen werkverdringing zijn of worden.

Drie jaar later werd op vele gebieden het vrijwilligerswerk toch wèl als normaal beschouwd en ook soms als werk-verdringing gezien, maar wel discutabel.

Nu is het niet meer voor te stellen dat dit toen zo speelde.

We hebben nu veel voorbeelden, die het tegendeel bewijzen, dankzij de asociale wetgeving rond participatie. Mensen die zonder salaris werk moeten gaan verrichten dat voorheen door WSW-ers werd gedaan, zoals papieren bloemen vouwen. Of werk dat normaal daadwerkelijk door betaalde krachten wordt gedaan, zoals verkeersregelen. En zo zijn er veel voorbeelden te noemen.
 

In Beuningen is er een stichting die 10 jaar geleden na een fusie besloot om de frontoffice taken door vrijwilligers te laten doen om meer personeel los te krijgen in de weekenden voor de hobby van de directeur. Misschien vraagt u zich nu af: "frontoffice taken" wat houdt dat in ? Bij die stichting was dat uitsorteren welke mensen doorverwezen moesten worden naar professionele hulpverleners en welke hulpvragers door de stichting zelf geholpen konden worden. Dat werk werd vóór de fusie gedaan door een betaalde fulltime kracht. Dat was dus 10 jaar geleden. Nu, in 2015, zie je overal voorbeelden van betaalde banen die verdrongen worden door werk door vrijwilligers (of mensen die in plaats van een salaris een uitkering krijgen).

Ook de Melkert-banen of ID-banen passen in het rijtje werkverdringing. Mensen onder het mom van herintreden of startersbanen en stage gebruiken om voor weinig geld hetzelfde werk te doen als hun collega’s. Zo ken ik een geval van vier mensen met een ID-baan, waarvan er één cursussen gaf in o.a. fietsonderhoud, twee anderen knapten huizen op voor weinig geld bij armlastige inwoners of andere stichtingen en weer een ander was de koffiejuffrouw. Deze mensen werden dan voor weinig geld gedetacheerd naar een werkgever en kregen zelf weinig loon.

Ik persoonlijk ben van mening dat werk beloond moet worden met wat er volgens de cao voor staat. Dus ik verfoeil het idee van werken voor een uitkering; nee dat moet wezen werken voor loon. En dat hoort ook zo te zijn bij stichtingen of ander soort instellingen gesubsidieerd door de overheid of gemeenten.

(Ik heb dit stuk geschreven als voorzitter van de SP-afdeling Beuningen en wil het zo ook uitdragen.)

Jos Swartjes
Voorzitter SP Beuningen